Grafika z Ceremoniału posług liturgicznych, Kraków 1987

Postawa klęcząca zwykle przyjmowana jest podczas modlitwy indywidualnej, ale ma też swoje miejsce w liturgii. Cechują ją zgięte kolana i złożone ręce. Łączą się z nią niekiedy gesty, jak np. bicie się w piersi, pochylenie głowy, wznoszenie oczu.
Może przyjmować ona dwojaką formę: przez krótką chwilę, jako przyklęknięcie lub pozostawanie w pozycji klęczącej przez dłuższy czas.

W ramach liturgii wyraża ona:

● uwielbienie Boga, adorację – dlatego podczas przeistoczenia wierni klęczą, a kapłan przyklęka po ukazaniu postaci eucharystycznych;

● pokutę – jest wyrazem skruchy;

● błaganie – często o przebaczenie i pomoc.

Pierwotnie postawa klęcząca nie była w ogóle przyjmowana przez chrześcijan ze względu na to, że zbyt mocno wiązała się z obrzędami pogańskimi, zwłaszcza z boskim kultem cesarza. Z czasem, kiedy przeminęło Cesarstwo Rzymski i powiązania z ówczesnymi obrzędami nie były już tak silne, znalazła swoje miejsce w chrześcijaństwie.

Ks. Michał Lipiński CM