"Ewangeliarz" wyd. Pallottinum

Początkowo Ewangelię odczytywano z księgi, która zawierała całe Pismo Święte. Następnie cztery Ewangelie w całości umieszczano w oddzielnej księdze, jak współcześnie spotykamy wydanie samych Ewangelii. Kolejny krok to zamieszczenie w oddzielnej księdze tylko fragmentów, które były odczytywane podczas liturgii, nie całego tekstu ewangelii. Brakuje po prostu czasu na odczytywanie czterech Ewangelii w całości w ciągu jednego roku.

Księgę, która zawierała wyjątki z Ewangelii odczytywane podczas liturgii, nazywano poczynając od XIII wieku Ewangelistarzem. Jednak termin ten nie upowszechnił się, częściej stosowano nazwę Ewangeliarz. Zamieszczenie wyjątków Ewangelii w oddzielnej księdze pozwoliło na bogate i kosztowne, kunsztowne oprawy.

Termin Ewangelistarz w dalszym ciągu używany jest współcześnie szczególnie w Niemczech. Niekiedy spotyka się napis: ewangelistarz w archiwach kościelnych. Przypomniano różnicę pomiędzy Ewangeliarzem a Ewangelistarzem w związku z wydaniem po Soborze Watykańskim II nowych czytanych w liturgii perykop. W Polsce termin nie przyjął się, używa się terminu Ewangeliarz, chociaż ks. W. Danielski przypomniał najstarsze zachowane i zaginione ewangelistarze (Encyklopedia Katolicka 4,1433-1435).

Ks. prof. Bogusław Nadolski TChr